سلام. خيلي ممنون از تذکر دوستانتون.راستش انکار نميکنم و شايد زياد تند رفته باشم اما يک چيزي هست و اون اينه که بعضيها صرفا بازيگرند و هرنقشي را يازي ميکنند و ادم هم به همين چشم بهشون نگاه ميکنه . اونها ادمهايي هستند که اسم يک نقش روشون باقي نميمونه و وقتي بازيشون تموم شد و رفتند سر نقش بعدي مخاطب هم اونها را با نقش بعدي ميشناسه. اما براي بعضي از بازيگرها يک نقش يا يک تيپ آنقدر ماندگار ميشه که ديگر تا ساليان سال مردم آنها را با نام نقششان حتي صدا ميکنند. مثلا آقاي محسني را معمولا همه با نقش "هوشيار " و آقاي عليرضا خمسه را هم با نقش" بيدار" ميشناسند. يا به آقاي رفيعي معمولا ميگويند "فَ فَ " . مثال براي بازيگراني که تيپ نقششان رويشان مانده آقاي سيد جواد هاشمي به عنوان بسيجي انقلابي و آقاي شريفي نيا همانطور که خودشان هم اذعان دارند به عنوان تيپ " مرد دوزنه يواشکي!!!" است. حالا اگر کارگرداني بيايد و اقاي شريفي نيا را به عنوان يک مثلا روحاني خوب انتخاب کنه نميشود گفت انتخاب خردمندانه اي کرده و خيلي طول ميکشد تا مخاطب از شر زمينه ذهني خود خلاص شود و با نقش جديد آنها کنار بيايد . حرف من اين است در اين تيپ انتخابها تا وقتي که مخاطب هنوز با نقش جديد کنار نيامده در تضاد رواني به سر ميبرد. اين مطلب باز کردنش براي خودم هم سخت است اما اميدوارم حداقل اشاره مناسبي کرده باشم.

با سلام. از توجه شما متشکريم.