بند میم

تفاوت مجری های جدید! با مجریهای زمان ما!

یادش بخیر ماکه بچه بودیم مجری های تلویزیون مثل مامانمون بودند. اونها هم خیلی مهربون بودند و در عین حال با وقار.ما اون وقتها شاید معنی کلمه با وقار را نمیفهمیدیم اما میدیدیم که لبخند اونها هم مثل مامانمونه. مجری میخندید و شوخی میکرد اما همانطوری که بزرگترها با کوچکترها شوخی میکنند. یادش بخیر یکی از مجریهای کودکی من_شاید خانم رضایی؟- من رو یاد خواهر بزرگم می انداخت. وقتی نصیحت میکرد آدم دوست داشت انجامش بده اونم محض خوشحالی خواهر بزرگه! مجری های زمان ما مانتو های بلند و گشاد میپوشیدند نه لباس مهمانی تور دارشون رو! ما هیچ وقت ندیدیم قاه قاه بخندند لبخند اونها برای ما کافی بود . ما خیلی دوستشان داشتیم. توی زمان من مجریها با نامحرم نمیخندیدند. اصلا یا مجری مرد برای برنامه بود( مجری اسمون و ریسمون /مجری هاچین و واچین/ایرج طهماسب در کلاه قرمزی و جغجغه و داداشش...) یا مجری زن ( خانم رضایی/خانم خامنه ای و...). راستش زن و مرد قاطی یادم نمییاد.

یادم نمیاد محرم و نامحرم خاله و دایی هم شده باشند و این به اون یکی بگه خاله مثلا رعنا و اون خاله به این مرد گندهه بگه مثلا هادی کوچولو! ما بچه بودیم خنگ نبودیم و محرم و نامحرم را از هم تشخیص میدادیم . نکند الان تلویزیون فکر میکند بچه ها خنگ شدند؟ شایدهم تصمیم به خنگ کردن آنها گرفته. بی غیرت کردنشان.

زمان ما مجری از ما بزرگتر بود . مثل یک آدم بزرگ مهربون. کسی که ما را درک میکند اما در هر صورت بزرگتر است. یاد دعواهایی که ایرج طهماسب با کلاه قرمزی میکرد بخیر." گلابی را ماچ میکنی منو ماچ نمیکنی." اصلا انگار کلاه قرمزی بچگی خودمان بود. ما هم گاهی بد میاوردیم. اما الان امیر محمد توی روی عمو پورنگ میایستد حاضر جوابی میکند. بچه ها نمیفهمند بزرگ یعنی چه؟ کوچک یعنی چه؟ فقط کافی است نگاهی به این نسل کوچولوی ما بیاندازید تا بفهمید حرمت بزرگتر و کوچکتری توسط صدا و سیما داره دخلش در میاد. فکر کنم کلاه قرمزی نوروز 90 برای این اینقدر موفق بود که این اصول را رعایت کرده بود. پسر عمه زا و کلاه قرمزی بچه بودند و آقای مجری بزرگتر. بنیان خانواده اینطوری استوار میشه. برعکس کلاه قرمزی 89 که یک شکست بود این سال 90 حسابی ما را خنداند. میبینید اگر درست بسازید و زیر اب فرهنگ خودتان و اسلام را نزنید هنوز هم  برنامه هایتان بیننده پیدا میکند.

زمان ما از این آهنگهای تند هم خبری نبود. "ما گلهای خندانیم ...." /" اغاز سال نو با شادی و سرور همدوش و همصدا حرکت به سوی نور..."/ و ... بود .آهنگها ملایم و شعرها قابل فهم و بچه گانه بود.ما با آرامش بزرگ شدیم. راستی مقاله جدید آمریکائیها را خواندید : موسیقی زیاد افسردگی را 8 برابر می‌کند   !  (  متن  آن را در همین وبلاگ گذاشتم.) چشم مسئولین صدا و سیما روشن با این موسیقی برنامه کودکشان. بچه نیم ساعت از این را ببیند بقیه روز را باید در خانه "نا نای نای " کند! این تبلیغات سنجد که میکنید اون منوچ توش احیانا ادای خواننده های پاپ را در نمی آورد؟ بمیرم برای این ذائقه سازی و فرهنگ سازیتون! جناب باحال خان عمو پورنگ عمو مهرداد یک خورده مراعات کنید. حرکات موزون را کم کنید. آهنگها را آرامش بخش کنید یکطوری باشد که بعد از برنامه کودک بچه آرامش پیدا کرده باشد و استرس ها از بچه دور شده باشد.نه اینکه بیش فعال شده باشد.فکر کنم همه متفق القول هستند که خود موسیقی تند   تنش زاست.ما انوقتها بعد از برنامه کودک کلی دلملن باز شده بود .انگار انرژِ ما به سطح تعادل رسیده بود. یک چیز دیگه :  حرکات موزون کودکی یعنی علاقه مندی  و آمادگی به رقص در بزرگی .

تیپ مجریها هم نباید غربی بشه. مجری های مرد که همشون ریشهایشان را تراشیده اند برای برنامه خردسالان و نوجوانان  که گاهی تیپ  " فشن" هم میاوریم!! .این شد الگوی فرهنگی اسلامی برای بچه!درمورد مجریهای زن هم سوای همه اینها باید یادشان باشد که خانم هستند و خیلی از کارها از آنها انتظار نمی رود. انتظار نمیرود صدایشان را نازک کنند (مثلا بچه گانه ) و جلوی 4 تا تصویر بردار و کارگردان و عروسکگردان مرد و میلیونها بیننده آواز بخوانند حتی آگر مسئولین صدا و سیما اجازه بدهند و غیرت به خرج ندهند خودتان مراعات کنید. بابا آخرت چه میگوئید؟ مامور بودم و معذور؟ شما دیگر اصلا نباید با سر و بدنتان ادا بیایید. لباستان نباید اینقدر جلوه زنانیت داشته باشد . باید شاد باشد . نه اینکه جلب توجه بکند . این همه تور و ...لباسها تنگ تر میشود و زینت آلات اضافه. انگشتر و دستبند.

موهارا طوری جمع نکنید که از زیر مقنعه اینطور حجم آن پیدا باشد. با نامحرمهایی که همکارتان کردند صمیمانه و خودمانی نخندید.گرم نگیرید. بابا طرف مرد نامحرم است اسمش شده کامبیز کوچولو و عمو مجید. نه کامبیز کوچولوست و نه عمو مجید عموی شماست! لازم نیست برای اینکه شادی و انرژیتان را به بچه ها نشان دهید جلوی انهمه نامحرم ورجه ورجه کنید و دستتان را بالاببرید و دست بزنید و ادای بچه هارا در بیاورید. چه بگویم. این دارد بین مجریها الگو میشود. ظاهر برنامه ها پر زرق و برق و باطن دارد تهی میشود. اما عزیزان من: کارگردان/ صدا بردار/ مجری و...:شما در برابر خدا مسئولید. باید وظیفه خودتان را در برابر او بدانید و انجام بدهید. سعی کنی حکم شرعی هرکاری را که ازتان خواستند خودتان از مرجع تقلیدتان بپرسید و با دلی مطمئن کارتان را انجام دهید.میشود از عالم وارد به امور دینی بخواهید یکبار برنامه شما را ببیند و ایرادات شرعی آن را بگوید.میدانید که در آخرت مامورم و معذورم جواب نخواهد داد. خدا روزی و محبوبیت و ... را میدهد.برای او کار کنید. ایا مجریهای کودکی ما محبوب و محجوب نبودند؟

همیشه میشود توبه کرد . جبران کرد. بازیگران گرامی اگر کارگردانی کاری را از شما خواست که درس نمیدانستید قبول نکنید و مقاومت کنید. به خدا توکل کنید. هنر آن است که در جریان آب غرق نشوید. خودتان هم به هرجا که میتوانید اعتراض کنید و جلوی غیر اسلامی شدن سیما را بگیرید.

قطعا صدا و سیما دارای افراد مومن و متعهد خوبی است . عزیزان باید با هم همبستگی داشته باشید و نگذلرید از همین رسانه خودمان بچه های خودمان را با پول خودمان از اسلام به دامان فرهنگ غربی بیاندازند.

مطمئنا رسانه های ما مورد طمع بیگانگان هستند و بر خودمان است که با هوشیاری انها را ناکام بگذاریم. امیدوار باشید و همین الان قرار بگذارید و تلاش کنید. فرهنگ غربی باید منسوخ و فرهنگ اسلامی انتشار یابد.

بقیه حرفها باشد برای بعد...

موفق باشید.

اللهم عجل لولیک الفرج.

نتایج یک پژوهش جدید در ایالات متحده حاکی از آن است که زیاد موسیقی گوش کردن احتمال ابتلا به افسردگی را 8 برابر می‌کند و ممکن است این موضوع عامل افسردگی در بزرگسالان باشد.

به گزارش "شهر"، محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتزبرگ دریافته‌اند که احتمال ابتلای افراد بزرگسال به بیماری افسردگی، بین افرادی که وقت بیشتری را صرف موسیقی گوش کردن می‌کنند، بیشتر است، در حالی که احتمال افسردگی جوانانی که بیشتر کتاب می‌خوانند به مراتب کمتر است.

براساس گزارش «موسسه ملی سلامت روان ایالات متحده»، از هر 12نوجوان، یک نوجوان به افسردگی جدی مبتلاست.

یافته‌های این پژوهش، بخشی از تحقیقات گسترده و روز افزونی است که به ارتباط بین سلامت روانی افراد با میزان بهره‌گیری از رسانه‌ها می‌پردازند.

دکتر برایان پریمک، پژوهشگر ارشد این تحقیق گفته است: «مشخص نیست که افراد افسرده برای رهایی از این بیماری بیشتر موسیقی گوش می‌دهند و یا گوش کردن موسیقی برای ساعات طولانی به افسردگی منتهی می‌شود و یا هر دو عامل موثری در این زمینه هستند. به هر حال، ممکن است این یافته‌ها به والدین و پزشکان کمک کند تا ارتباط بین رسانه‌ها و افسردگی را دریابند.»

محققان دریافته‌اند که احتمال بروز افسردگی در جوانانی که بیشتر وقت خود صرف گوش دادن به موسیقی می‌کنند3/8بار بیشتر از افرادی است که زمان اندکی را صرف موسیقی می‌کنند و این احتمال در افرادی که بیشتر اوقات کتاب می‌خوانند، یک دهم است.

106 فرد بزرگسال که 46 نفر از آنها افسردگی جدی داشتند، در این تحقیق شرکت کردند.

تفاوت این تحقیق با بیشتر پژوهش‌هایی که در این زمینه انجام شده‌اند، این بود که پژوهشگران از شیوه‌ای به نام «زندگی واقعی» استفاده کردند. آنها در این روش بیش از 60 بار در یک دوره متمادی در 5 آخر هفته با شرکت کنندگان تماس می‌گرفتند تا دریابند در حال استفاده از چه نوع رسانه‌ای هستند.

نتایج این تحقیق در شماره ماه آوریل نشریه «Archives of Pediatric and Adolescent Medicine» منتشر شده است.

منبع :

tabnak.com

پیوست : 1-چشم صدا و سیما درد نکند با این موسیقی برنامه کودکش!حرف ما را که قبول نداشتید بفرمائید خود  غربی ها هم گفتند!!!!!

2- در ضمن اگر به اجتماع خودمان هم دقت کنیم عملا متوجه میشویم کسانی که به موسیقی تند  معتادند معمولا زود از کوره در میروند و عصبی هستند.

چگونه تلویزیون بر ماهواره پبروز میشود؟

اینکه ماهواره خوب است ؟ بد است؟ و...  مطلب بحث برانگیزی است . چیزی که در این متن به آن اشاره میشود بحث چگونگی عملکرد صدا و سیما در مقابله با جنگ نرم ماهواره ها ست. چگونگی جذب مخاطب بیشتر و تاثیر گذاری بهتر.

 در باب مقابله با تهدیدات ماهواره ها نهادهای زیادی دخیل هستند که به حق یکی از مهمترین این ارگانها سازمان صدا و سیما است . چرا که این نهاد میتواند با ساخت برنامه های با کیفیت و در عین حال منطبق با ارکان اسلامی حس نیاز به ماهواره ها را در بینندگان خود کم کرده و با پر کردن اوقات فراغت مردم به صورت سالم  به طور کل زمینه را برای تمایل به ماهواره بین ببرد.یعنی صدا و سیما هم باید برنامه هایش را متنوع و در عین حال فرهنگی کند  و هم حس نیازبه ماهواره را از بین ببرد. در این بین خود صدا و سیما باید  سه نکته را  رعایت کند:

1-     صدا و سیما در برنامه هایش حتی برنامه های طنز , قبح   : ماهواره داشتن/ضد قانون رفتار کردن / اعتیاد داشتن / قرص ایکس مصرف کردن / چشم چران بودن / هرزه بودن /دل نامحرم را به دست آوردن / بی غیرت بودن/عروسی های مختلط / رفتار اجتماعی ناهنجار داشتن / با خانواده بد رفتار کردن / فحش دادن / رعایت نکردن حرمت پدر و مادر و... را نشکند.

که متاسفانه خودتان میتوانید قضاوت کنید که چنین نیست. الان طنز در تلویزیون دقیقا روی موارد بالا میچرخد واین مطلب برای هیچ انسان با انصافی پوشیده نیست . متاسفانه خود تلویزیون دارد تبدیل به رسانه ای بد آموز میشود که به جای دنبال کردن اهداف بلندی مثل تربیت درست و اسلامی اجتماع , هدف خود را تفریح و پرکردن اوقات فراغت به هر نحوی قرار داده است. احتمالا شما هم مجبورشده باشید فرزندتان را از دیدن بعضی از برنامه ها منع کنید.در حالیکه خیلی لطیف میتوان در یک فیلم طنز به تربیت جامعه پرداخت .فکر کنم فیلمی مثل "روزی روزگاری(مراد بیگ)" الگویی نه کامل ولی در حد خود خوب به شمار میآمد.

2-نکته دوم اینکه قطعا صدا و سیما باید برنامه های با کیفیت تر و متنوع تری بسازد و البته همانطور که در بالا اشاره شد این برنامه ها باید کاملا منطبق بر اصول و باورهای اسلامی ما باشد. در این راستا پیشرفتهایی هم صورت گرفته. برنامه خوب مشاعره یکی از این صورتهای جدید است و جای تشکر دارد اما اکثر برنامه های تلویزیون حالت تکراری دارد . به طور مثال مسابقات آن! اکثرا کیفیت پائین تنوع در حد دکور! یا داستان سریالها و یا حتی شکل و ریتم سخنرانی ها .در مورد کیفیت هم  تلویزیون باید در این مورد از افراد متخصص کمک بگیرد و اینطور نباشد که کسی الان در گروه سریال است فردا در مسابقات و پس فردا در عنوان مجری برنامه های سیاسی و دست آخر هم که همه کارگردان میشوند.تازه از اول هم در هیچ حوزه ای تخصص نداشتند. البته این در همه موارد نیست و در برنامه هایی که این تخصص گرایی رعایت شده نتیجه هم به دل مینشیند. برنامه هایی مثل عروه الوثقی/ مشاعره / سمت خدا / نود 90 / پلی به گذشته و... که هرکدام مخاطب های خود را پیدا کرده اند.اما متاسفانه در کارهی اجتماعی سیما و خصوصا فیلم و سریالها – که پر بیننده ترین برنامه ها هم هستند - این نکته رعایت نمیشود . ممکن است کسی فیلم اجتماعی بسازد که اصلا خودش برداشت درستی از اجتماع ندارد. خود کارگردان باید فهم درستی در مورد موضوعی که در فیلم میخواهد به آن بپردازد داشته باشد. مثلا اگر فیلمی در مورد ازدواج جوانان ساخته میشود باید بداند چه خطراتی جوانان اجتماع مارا تهدید میکند, در یک ازدواج درست آشنایی طرفین بر چه مبنایی است/ اگر این آشنایی به صورت هوس باشد به کجا میانجامد . باید بداند اسلام در این مورد چه گفته و چه راهکارهایی داده و چه خط قرمز هایی دارد . متاسفانه و بازهم متاسفانه تلویزیون ما الان چنین نیست. مثلا برنامه ساخته میشود و در آن نشان میدهد که مرد نامحرم آمده دم در و با برادر کار دارد و دختر می آید جلو و با سر حرف را باز کردن سعی میکند خود را در دل او جا کند . متاسفانه مد هم شده! و هزار مدل دیگر...

  اگر فیلم اجتماعی – ولو طنز – میسازید باید از متخصصان این حوزه کمک بگیرید . هم از لحاظ بحث های روانشناسی و جامعه شناسی آن که باید از متخصص متعهد! کمک بگیرید مثلا آقای نقویان یا خانم نیلچی زاده متخصص در امور جوانان و خانواده هستند و تجربه های خوبی هم دارند .ساخت یک سریالی که راه حل مشکل را در عین لطافت و طنز نشان بهد هنر است . لودگی که هنر نیست.ضمنا  آخر کار چک کنید که آیا چیزی بر خلاف اسلام در فیلم هست یا خیر . برای جلوگیری از بداموزی های اجتماعی باید افراد متخصص فیلم را چک بکنند. نمیشود اول فیلم را بیرون داد و مردم تاثیر بگیرند بعد آن را نقد کرد . متخلفی که کار خلاف شرع - مثل چشم چرانی – را در فیلم عادی و بدون مشکل نشان میدهد باید مجازات شود. رئیس پخش هم باید اگر کار خلافی در فیلم نشان داده شد و از دستش در رفت جوابگو باشد تا روسای بالاتر.

پس نکته دوم این شد که صدا و سیما هم وغم خود را روی بالا بردن کیفیت و تنوع کارهای خود قرار دهد.در ضمن کمبود امکانات به هیچ عنوان مطرح نیست. اگر حرف خوبی برای گفتن داشته باشید همیشه گوشی برای شنیدن هست! حتی اگر لکنت داشته باشید. ما نمیدانیم چه میخواهیم بگوئیم و در برنامه هایمان انسجام نداریم ولی در جایی که حرفی برای گفتن داریم بیننده جذب میشود .مثلا در انیمیشن شاهنامه که به تازگی از شبکه آموزش پخش میشود. کار با امکانات بسیار کمی ساخته شده. نقاشی ها متحرک نیست اما خود مضمون جالب شاهنامه و روایت مناسب آن توسط راوی کشش لازم را برای دنبال کردن ماجرا ایجاد میکند  .

3-سومین نکته  که از همه مهمتر است اینکه صدا و سیما باید در فکر تربیت جامعه باشد و به وسیله همین سریالها و فیلمهای طنز , سطح فکر و فرهنگ مردم را بالا ببرد تا به بالا تر نگاه کنند . و انسانیت را در آنها زنده تر کند.اهداف عالی اسلام را بشناسند .هدف از زندگی در این جهان را بفهمند . ناپایداری دنیا را حس کنند . به دنیا دل نبندند . یاد بگیرند با هوا و هوس مقابله کنند .باید با یاد دادن و گوشزدکردن مداوم و نامحسوس احکام و اصول اسلام  به صورت لطیف و هنری فطرت انسانها را روشن نگهداشته و انها را بیمه کنیم. در سریالها به طور عملی و نه با نطق و کلام احکام را یاد بدهید. در سریال خوب زندگی کردن را یاد دهید.انقدر تکرار کنید با دیدهای متنوع که مد شود. تا خوب زندگی کردن اموخته شود. نهادینه شود . مردم الگو میگیرند. بدی بد بودن را به صورت چندش آور نشان دهید. بد بودن خنده دار نیست که برای خنده در فیلم طنز نشانش دهید. احادیث زنده کننده روحند. بازیگرانتان اهل نماز و حدیث باشند .عادی بودن قران خواندن را در زندگی روزانه نشان دهید. یادش بخیر در سریال همسران ساخت آقایان رسام و بیرنگ معلوم بود سریال در مورد یک خانواده مسلمان ایرانی ساخته شده. نماز میخواندند/ ماه رمضان روزه بودند / با نامحرم تقریبا به عرف رفتار میکردند و... .

الان سریال را نگاه میکنی اصلا معلوم نیست مال چه دین و فرهنگی است.اگر بازیگرها را نشناسی نمیشود گفت که فیلم را یک مسلمان ساخته غیرت / حیا / محرم و نامحرم /رفتار  انسانی و شرافتمندانه  ... اینها اصلا ضدش در فیلمها – خصئصا فیلمهای طنز ما – ارائه میشود مثلا همین سریال چهار دیواری!! را چک کنید.

سریال طنز باید چندش آور بودن کار بد را نشان بدهد. کار بد خنده دار نیست. باید عجیب بودن بدی را نشان بدهد نه اینکه آن را عادی اش کند. سربال های قدیمیتر تقریبا اینطور بودند. آرایشگاه زیبا/ ازدواج پر ماجرا/ روزی روزگاری / همسران / و... . اینها طنز بودند و در عین حال هدفمند هم بودند . لوده نبودند. اما الان سریالها لودگی و هجو است. کارگردانهای خوبتان را چه کار میکنید؟ برای ویترین نگه ندارید.

سریال باید هدف را در مردم بیدار کند و کمکشان کند تا کم کم فقط به زندگی مادی خودشان فکر نکنند و جهان را در حد کلان ببینند . اصول اسلامی و انسانی مثل ایثار و عزت نفس را در آنها بیدار کنند.از لحاظ سیاسی باید دست صهیونیسم بین الملل را ببینند. کلا هدف از ساخت هر برنامه ای باید اینها باشد . یعنی هدف خدا و رسیدن به او و عمل به دستورات او باشد . پیاده کردن اسلام باشد. این هدف را در قالب برنامه های مختلف پیاده کنند .هدف از ورزش سلامتی ذهن و جسم هر دو است . پس اگر فوتبالیستی بی ادب شد و بد اخلاق بود یا عمل منافی اخلاق و اسلام انجام داد دیگر شایسته ورزشکار بودن نیست ولو اینکه بهترین گلزن دنیا هم باشد دیگر باید اخراج شود چون وجودش با هدف اصلی انجام ورزش که سلامت روح و روان است منافات دارد . تازه سلامت روح و روان پیدا کنیم تا خدا را بهتر عبادت کنیم و بهتر بشناسیم و به او برسیم.

اگر اخبار با اذان یکی شد طبیعی اش این است که اذان پخش شود و اخبار اندکی با تاخیر پخش شود چون هدف از شنیدن اخبار این است که از اوضاع جهان مطلع باشیم تا درست تصمیم بگیریم و وظیفه ء خود را بفهمیم چیست و به آن درست عمل کنیم. تا خدا از ما راضی باشد.این وظیفه هم اول از همه در مقابل خداست یعنی بفهمیم حالا که اوضاع جهان اینطور شده خدا از ما چه میخواهد  ما چه بکنیم تا خدا راضی باشد خدا الان از ما چه میخواهد ما آن را انجام دهیم . پس هدف ما رضایت خدا است و عمل به دستورات خداست. هدفمان این نیست که فقط خبر داشته باشیم که بی خبر نباشیم !! بی خبر نباشیم که چه بشود؟پس اذان که با اخبار تداخل پیدا کرد چون هدفما ن را رضای خدا میدانیم اول نمازمان را میخوانیم بعد اخبارمان را گوش میدهیم. وقت اخبار را میشود عوض کرد ولی آذان را نه!!! وقتی نمازت را به موقع خواندی اخبار را هم درست تر تحلیل میکنی.

در همه برنامه های صدا و سیما باید اینگونه باشد یعنی باید هدف از ساخت هر برنامه مشخص باشد تا دیگر کارها با آن میزان شود. هدف هم اجرای اهداف اسلام و خدا باشد.

صدا و سیما اگر درست رفتار کند مطمئنا مردم ترجیح میدهند ان را نگاه کنند. سرعت بگیرید ...همت کنید...توسل و توکل ... هرکس در هر جا که هست... عاقل نا امید نمیشود و پشتکار دارد. صدا و سیمائیهای عزیز لوده ها را کنار زده و خودتان باشید . میتوانید اگر سعی کنید.

 و السلام اللهم عجل لولیک الفرج.

رابطه تلویزیون و پول :

تلویزیون باید پول خرج کند تا برنامه ای بسازد  که تبلیغ اهداف اسلام و انقلاب باشد برنامه ای بسازد که به نفع مردم و اجتماع باشد نه اینکه پول بگیرد و تبلیغ برای اهداف دیگران کند! این چه سیاست پول دوستس ای است که میخواهد باز شود ؟ به اسم اسپانسر شروع شد و حالا کار به ساخت برنامه های دیگر هم رسیده . الان شبکه 1 و شبکه 3 هرکدام یک برنامه آشپزی دارند که به خاطر تبلیغ ماکارانی/سس/لبنیات /... ساخته شده.یعنی هدف از ساخت این برنامه ها از ابتدا تبلیغات بوده و آموزش آشپزی فرع بر تبلیغ است.! مسئولین صدا و سیما مراقب باشند در دام سرمایه داری نیفتند. تلویزیون رسانه فرهنگ ساز است نه پول ساز!! مراقب باشید کار به جایی نرسد که به خاطر پول اهداف خودتان را هم بکوبید و نابود کنید! شما قرار است فرهنگ  اسلام را تبلیغ کنید نه سرمایه داری را! این دو با هم یکی نیستند.به طور مثال اسلام قناعت را توصیه میکند و سرمایه داری مصرفگرایی را !

 شما کدام را تبلیغ میکنید؟؟؟؟؟؟؟؟

صدا و سیما و تبلیغات اعصاب خرد کن در وسط برنامه ها!

یکی از دلایلی که تشکیل شبکه خصوصی را منتفی میکند این است که سرمایه دارانی که صاحب یک شبکه شوند طبعا منافع خود را به منافع مردم ترجیح میدهند و اصل را تبلیغ و حفظ منافع خود قرار میدهند و نه عمل به صلاح مردم. به همین منظور در جمهوری اسلامی به درستی تشخیص داده شده است که تلویزیون نباید وامدار هیچ گروه یا طبقه ای باشد. صدا و سیما در حال حاضر وابسته به هیچکدام از سه قوه نیست و مستقل از قواست و رئیس سازمان توسط مقام معظم رهبری تعیین میشود.

بودجه صدا و سیما نیز مستقلا ابلاغ میشود . بودجه صدا و سیما باید مستقل باشد تتا زیر دین گروه و جناحی قرار نگیرد و وامدار کسی نباشد تا بتواند ازادانه فعالیت کرده و اگر احیانا نقاط ضعف یا مشکلی در کشور بود , با بازتاب صادقانه و درست انها در سیما , معایب را به مسئولین گوشزد کند تا انشاء الله ان را رفع کنند . این سیستم درست صدا و سیماست : استقلال در بودجه.

نکته دیگری که باید به ان توجه کرد این است که صدا و سیما یک نهاد فرهنگی است.یعنی هدف از ایجاد ان در جمهوری اسلامی درامد زایی و پولسازی نیست بلکه هدف اعتلای فرهنگ اسلامی در جامعه و بالا بردن آگاهی های دینی و فرهنگی مردم است. صدا و سیما باید با ساخت برنامه های گوناگون فرهنگ مردم را بالا برده و ناهنجاری های موجود در اجتماع را اصلاح کند. صدا و سیما به عنوان یک نهاد فرهنگی و فرهنگ ساز مورد توجه است. نهادی که برای ساخت هر برنامه اش باید هدف داشته باشد و هیچ برنامه ای نباید به اهداف کلی صدا و سیما لطمه بزند( مثلا برخلاف فرهنگ اسلامی باشد). پس هدف در صدا و سیما اصلا درامد زایی نیست . ای بسا ساخت برنامه ای که برای جامعه لازم است بودجه بسیاری بطلبد و بازده مادی نیز نداشته باشد و بهره فرهنگی و معنوی داشته باشد و برعکس ای بسا برنامه ای بسیار پولساز باشد اما به فرهنگ کلی جامعه صدمه بزند. طبیعی است که صدا و سیما در این میان بنا به رسالت خود باید نوع اول را ساخته و نوع دوم را کنار بزند. حتی ممکن است برنامه ای با بودجه کلان ساخته شود اما بعد از ساخت معلوم شود که آنی که باید میشده نیست و دیگر مناسب جامعه نیست و ممکن است به فرهنگ جامعه صدمه بزند یا با اسلام عزیز نا سازگار باشد , در اینصورت بدیهی است که باید از پخش آن چشم بپوشند و وجود هزینه کردن مجوز پخش آن نمیشود.( پخش چنین برنامه ای مغایر با هدف وجودی سازمان است.)

همه اینها در صورتی امکان دارد که سازمان زیر بار دین کسی نباشد و مستقل باشد. اما متاسفانه در سالهای اخیر صداو سیما خواسته و ناخواسته خود را در دام اتکا به منابع مالی خارج از سازمان انداخته و به این منابع وابسته شده است. ارزش دادن و وابستگی به درآمد حاصل از تبلیغات از همین گونه است.

این ماجرا از چنین منظر به صدا و سیما ضربه میزند.یکی اینکه استقلال این نهاد از بین میرود, دوم اینکه فرهنگ اشتباه سرمایه داری را تبلیغ میکند و مفاهیم اصیل اسلامی را که در تعارض با سرمایه داری غربی است , کمرنگ میکند.در این بین مردم را به حساب نمی آورد.  روند دلبستگی و ارزش دادن به تبلیغات به گونه ای است که دیگر مردم ارزش ندارند و مهم کارفرما یا همان شرکتی است که سفارش تبلیغ داده. ممکن است شما سرگرم تماشای یک برنامه باشید و آن را قطع کنند و تبلیغات بگذارند. تعداد و سرعت این کار به حدی رسیده که کم مانده وسط اخبار یا روضه هم تبلیغات بگذارند!! برنامه را قطع میکنند تا تبلیغ فلان کالا را بکنند تا فلان شرکت بیشتر کالایش را بفروشد و فلان سرمایه دار پولدارتر شود ولو به قیمت خرد شدن اعصاب بیننده.این روش کاملا مطابق فرهنگ سرمایه داری است : جای حساس فیلم قطع میکند که مجبور شوی- حتی اگر هم نخواهی – به زور تبلیغات را ببینی.در اینجا مردم اصلا ارزش ندارند و هدف برنامه ساز خیر و صلاح مردم نبوده بلکه صلاح سرمایه دار و در نتیجه درامد زایی بیشتر برای خود سازنده مد نظر بوده است. وگرنه مردم که نمیخواهند وسط فیلم و سریال و پخش زنده  "چاه باز کن " و "ماکارونی" بخرند. در این نگاه مردم در کنار تبلیغات هیچند و به حساب نمی ایند . مردم قشری میشوند که باید سرشان کلاه گذاشت و به هوس انداختشان تا فلان کالا را بخرن و احساس نیاز به آن را پیدا کنند.این نگاه سرمایه داری است که متاسفانه در صدا و سیما باب شده و متاسفانه دارد سرعت هم میگیرد. الان هم کار به جاهای باریکی کشیده! کار به جایی رسیده که اصل یک برنامه را (نه یک تبلیغات را , اصل یک برنامه تلویزیونی را !!!) با بودجه تبلیغاتی میسازند. برای بک مثال کوچک یک برنامه به اصطلاح آشپزی میسازند که فقط در آن ماکارونی یاد میدهد.چرا؟ چون بودجه را "...ماکارون" داده و قرار است در طول برنامه هی شکل و شمایل این ماکارونی را نشان داده  و هی به به و چه چه کنند و از مزایا و قوت آن بگویند. ملت باید آموزش 700 نوع سس ماکارونی "من درآوردی" را ببیند و هر روز ماکارونی بخورد. راستی دکترهای تغذیه نمیگویند اکر کسی هر روز ماکارونی بخورد احتمالا مشکلی برایش پیش بیاید؟ هی در برنامه از خواص آن بگوید خاصیت هایی که به علت وجود غرض در سازنده آن , مردم نمیتوانند به آن ها اعتماد کنند. وقتی وامدار ... ماکارون شدی دیگر نمیتوانی حقیقت را ببینی و معایب را هم بگویی. غرض مرض می آورد.

و به همین نسبت اعتماد مردم به صداقت آن سست میشود. صدا و سیما یا باید به فکر مردم باشد یا به فکر خودش و درآمدش و به تبع آن سرمایه داران و منافع آنان. چون وقتی بحث تبلیغات پیش می آید دیگر صدا و سیما بی غرض نیست و خودش ذی نفع است.

آیا صدا و سیما اگر رئیس آن شرکت ماکارونی با کارگرانش بد رفتاری کرد میتواند پوشش دهد؟ اگر فهمید مواد اولیه آن نامرغوب است اقرار میکند؟ شاید بگوئید بله میکند . ولی این شروع کار است و به این علت است منش کلی در صدا و سیما هنوز مخلصانه بودن است و مادی نشده . فعلا این عقرب سرمایه داری مانند اختاپوس روی صدا و سیما ننشسته باشد پس از همین حالا باید پای فیلمهای تبلیغاتی و مادی کار کردن را از صدا و سیما برید.

در این مورد همه مسئولیم و باید صدا و سیما را نهی از منکر کنیم. صدای مجری های برنامه ها هم درآمده و از این بابت ناراضی اند و البته خود دست اندر کاران صدا و سیما بهتر میتوانند نهی از منکر بکنند چون همانطور که گفتم اصل بدنه صدا و سیما مخلصانه کار میکنند و انها باید بدانند در صورت نهی از منکر نکردن رویه غالب صدا و سیما به سمت مادیگرایی میل خواهد کرد و ارمانهای انقلاب بلعیده خواهد شد. این تبلیغات ظاهر بیماری است و اصل بیماری فراموش کردن هدف وجودی صدا و سیما به عنوان یک رسانه برای کار فرهنگی و اسلامی است.

مساله دیگر هم این است که تبلیغات نباید بر خلاف فرهنگ و دین و سیاست ماباشد. مثلا میگوئیم تجمل گرایی بد است در تبلیغ بانک خانم میگوید اگر برنده شدم گوشی ام را عوض میکنم ویک سینما خانگی هم میخرم.(نگوئی حتما گوشی اش خراب شده بوده!! تبلیغ را هرکس ببیند میفهمد زیاده خواهی را و دور از قناعت بودن را اراده میکند.) یا در تبلیغ دیگر میگوید به رویاهات فکر کن!(آن وقت در حدیث ما را از طول امل – بلندی ارزو – ترسانده اند) و یک مرد جوان افسرده و ناراحت را نشان میدهد که هیچ امیدی ندارد در تبلیغ به او میگوید به رویاهات فکر کن! به ارزوهات فکر کن ممکن به انها برسی(البته نه با تلاش خودت بلکه با شانس!) آن وقت وضع زندگی آن افسرده چطور بوده؟.: خانه اش که مجلل است, زن و بچه هم که دارد. بابا دیگه چی میخواهی؟ به چیزهای مهمتر دیگه فکر کن دلبکن از این همه ارزوهای مادی. و باز هم ارزوی مادیات بیشتر داری؟ آخرش چه؟ به قول قدیمی ها از خورده بگیر بده به نخورده!

اکثر تبلیغات همین نوع تفکر را دارد : زیاد کردن اشتها ! کاری میکنند که احساس نیاز به محصول را پیدا کنی نه اینکه تو نیازی داشته باشی بگردی و از طریق تبلیغات با داروی نیازت آشنا شوی. خودشان مریضت میکنند تا دارویشان فروش رود!

مجری ها , صدا و سیمایی ها خودتان خودتان را نجات دهید . اینطور پیش برود تلویزیون میشود زیر دست سرمایه دارها و آزادگی دیگر برای عوامل تلویزیون باقی نمی ماند. کار به جایی میرسد که باید در برنامه چیزی را بگوئی که آنها میخواهند نه انچه که حق است .

نکته آخریکه فقط اشاره میکنم این است که این تبلیغات امکان رقابت مساوی را بین تولید کنندگان از بین میبرد . تولید کننده ای که پولدارتر است بیشتر تبلیغ میکند و تولید کننده کوچک بازارش را از دست میدهد. دیگر بحث کیفیت بهتر کالا نیست بلکه تبلیغ بیشتر و قویتر است.

انشا ءالله اگر خدا بخواهد به زودی یک مقاله در مورد اینکه چگونه میتوان در تلویزیون تبلیغات سازنده و سالم داشت قرار میدهم.

((امر به معروف و نهی از منکر جلوی این معایب را میگیرد!!!!!!!!!! فقط یک ایمیل یا تلفن به روابط عمومی برای نهی از منکر خرج دارد!))

به امید خدا

اللهم عجل لولیک الفرج

                                                                  بند میم