بند میم

ضرورت عبرت آموزی در سیما

شکر اباد... باکودکم نخواهم دید...

امروز برنامه طنز شکر آباد را میدیدم_ من کلا از برنامه های طنز خوشم میآید_ داستان در مورد دو برادر شیر فروش بود ، یکی صالح و دیگری دغلکار. برادر دغلکار اب در شیر میریخت، وایتکس و روغن پالم و شیرخشک و... میریخت و برادر صالح از این کار او حرص میخورد و او را نصیحت میکرد که روزی جزای کارهایش را میدهند. الغرض داستان اینگونه تمام شد که سیل آمد و خانه و اموال برادر درستکار را برد.

برادر درستکار و صالح اعتراض کرد که چرا چنین شد، او متقلب بود اما من بد بخت شدم، جواب دادند اخر خانه او بالای شهر بود و خانه تو پایین شهر پس سیلابها به خانه تو ریخت...

***

بامزه بود بازیگران هم خوب بازی کرده بودند اما... یک لحظه با خودم فکر کردم وقتی این بچه شش ساله دارد همراه من این فیلم را میبیند چه برداشتی میکند؟ وقتی این فیلم طنز با اوضاع روز اجتماع مثل حقوقهای میلیونی و حرفهای عامیانه ما بزرگترها جمع میشود ( حرفهایی مثل ظالم سالم...)، کل باورهای اخلاقی و دینی را به هم میریزد. اینطوری بعد از یک نسل هرچه علمای اخلاق و بزرگان ادب ما برای تربیت نسل ایران زحمت کشیده بودند به هدر خواهد رفت.

ما با دست خودمان تیشه به ریشه اعتقادات درست خودمان میزنیم و این باورهای درست را در کودکانمان سست میکنیم....

وقتی جامعه ای میخواهد پیشرفت کند همه ابزار خود را با آن جهتی که برای پیشرفت در نظر گرفته  باید همسو کند. فیلم و سریال و تبلیغات تلویزیونی و  نظام آموزش و پرورش و.... همه باید در یک جهت حرکت کنند و همدیگر را تایید کنند.

نمیشود گفت این فیلم طنز است پس نشان دادن فلان گناه به حالت طنز اشکال ندارد، آن فیلم تاریخی است اشکال ندارد، این یکی تبلیغات است به ما چه و و و .... بلکه همه اینها ابزارهای ما برای تعلیم یک اجتماع هستند و باید همدیگر را پشتیبانی و تقویت کنند.

واقعا برای طنزپردازان قدرتمند سرزمین ما فرقی میکند یا کاری دارد که در عین اینکه یک روایت طنز میسازند، به جنبه های اخلاقی و عبرت آموزی هم نیم نگاهی داشته باشند؟ مطمئنا آنها استعداد این کارهارا دارند اما مسئولین صدا و سیما هم باید یک منشور و یا دستورکار مشخصی را تدوین کنند و در آن مشخص کنند که از عوامل خود اعم از کارگردان و بازیگر و غیره چه میخواهند...

و من الله توفیق